Jednym z największych zachwytów ostatniej wizyty na Fuerteventurze była, schowana za pasmem gór na Półwyspie Jandia, Playa de Cofete. Miejsce absolutnie niezwykłe, zwłaszcza gdy ogląda się je z dalszej perspektywy - na przykład wspomnianych gór. Dotrzeć można tam terenowym autobusem, autem z wypożyczalni (co mimo sporego ryzyka uszkodzenia często zwykłego, miejskiego pojazdu jest popularnym wyborem większości turystów odwiedzających Fuertę) lub… na rowerze - górskim albo na gravelowym.

Cofete Highway - droga z Morro Jable do pięknej plaży “na końcu świata”

Odległość między maleńką rybacką wioską Cofete, a portowym miastem Morro Jable nie jest duża - to zaledwie około dwudziestu kilometrów. Można się tam dostać “na skróty” - szlakiem pieszym przez góry, albo jedyną istniejącą drogą, którą jest ziemno - szutrowy, miejscami mocno nierówny trakt. Nim również trzeba się wspiąć w góry i paroma serpentynami zjechać po drugiej ich stronie.

Jak w wielu miejscach na Fuercie - próżno spodziewać się tu cienia

Po pokonaniu pierwszych kilku kilometrów szutru, relatywnie płaskim odcinkiem trasy, docieramy w końcu do rozwidlenia - biegnąca dalej na wprost droga prowadzi na południowy skraj wyspy, nazywany Punta de Jandia, a odbijając w prawo rozpoczynamy, w świecącym w najlepsze marcowym słońcu, wspinaczkę do przełęczy z punktem widokowym Mirador de Cofete.

Mirador de Cofete

Widok, jaki tam zastaniemy, w dużej mierze zależy od pogody i światła, które wydobywa mnóstwo piękna z samego Atlantyku, ale i znajdujących się tuż obok najwyższych szczytów wyspy, przekraczających nieznacznie 800 m.n.p.m i schodzących majestatycznie ku wielkiej piaszczystej plaży. Na jednym ze zboczy (mniej więcej w połowie wysokości powyższego kadru) znajduje się maleńki biały punkcik - to owiana wieloma tajemnicami Willa Wintera. Wykazując się natomiast pewną dozą cierpliwości (choćby wobec kręcących się tu licznie innych turystów) i podziwiając wytrwale ten niesamowity pejzaż z łatwością dostrzeżemy, jak zmienia się on w zależności od przepychanych podmuchami wiatru chmur… Przedzierające się przezeń słońce rzuca cień to tu, to tam, wydobywając kolory z różnych fragmentów niesamowitej przestrzeni.

Rower gravelowy pozwala na Fuercie zobaczyć więcej i dojechać dalej

Zjeżdżając krętą drogą z Mirador de Cofete możemy podziwiać to, co przed chwilą widzieliśmy z punktu widokowego, ale teraz z innej, bliższej i wciąż zmieniającej się perspektywy. Po kolejnych kilku kilometrach docieramy do rozwidlenia - kontynuując dotrzemy do krótkiego, ale przeszło dziesięcioprocentowego podjazdu, prowadzącego prosto do wspomnianej Casa Winter, natomiast skręcając w lewo, po paru minutach zniżymy się do poziomu morza (a w zasadzie - oceanu :))

Playa de Cofete

Na plaży, za niewielkim murkiem, znajduje się cmentarz, do którego prowadzą drewniane drzwi - obok nich umieszczono tablicę z nazwiskami osób tam spoczywających. Groby słabo widać, za to rzucają się w oczy drewniane krzyżyki postawione w piachu. Tuż obok cmentarza stoją tablice ostrzegające o niebezpiecznych prądach morskich i sposobie zachowania, gdy nieszczęśnik znajdzie się w objęciach fal. Sama natomiast plaża jest ogromna i mimo, że na parkingu stoi trochę samochodów, oddalając się kilka kroków od wejścia możemy odnieść wrażenie, że nie ma tu prawie nikogo.

Widok z plaży Cofete na góry i stojącą “pośrodku niczego” Willę Wintera

Wioska zaś Cofete, położona przy rozstaju dróg, to kilka ubogo wyglądających domostw oraz mała kanaryjska restauracyjka, w której można nieco posilić się po trudzie pokonania trasy, zwłaszcza na rowerze. To właśnie jej obecność zaskoczyła mnie tu najbardziej, bo z tego co dotychczas słyszałem wnioskować należało, że poza plażą, cmentarzem i tajemniczym domem na zboczu góry nie ma tam zupełnie nic.

Pośród entuzjastów szutrowego kolarstwa nierzadko można spotkać się z opiniami, że Fuerteventura to “gravelowy raj”. Pokonując tą trasę rowerem można namacalnie przekonać się o tym, bo choć droga dawała nieco “popalić”, a jej przejazd był pewnym wyzwaniem, to doznania estetyczne odbierane wieloma zmysłami wynagradzały te trudy.

Ślad trasy na Stravie.